Міфічныя Русалкі – блізкая радня Азярніц. Яны жывуць у рэчках ці азёрах у прыгожых празрыстых палацах і падначальваюцца агіднаму Вадзеніку. Але могуць жыць і ў лесе ў хатах чараўніц, ператвораных у кошак, птушак ці іншых істот. У народных уяўленнях Русалкі – гэта душы маладых незамужніх дзяўчат-тапельніц, якія скончылі жыццё самагубствам, або дзяцей, утопленых, задушаных ці народжаных мёртвымі. З выгляду гэта маладыя прыгожыя дзяўчаты з вялікімі блакітнымі ці зялёнымі вачыма, пышнымі грудзямі, распушчанымі валасамі белага або зялёнага колеру, голыя ці апранутыя ў празрыстыя сукенкі. Лічыцца, што моваю Русалак з’яўляецца шоргат жыта ад ветру. Сустрэцца з імі можна ўвечары на ўзлеску, у жыце, лузе ці ў прырэчных або прыазёрных месцах у пару, калі пачынае выспяваць збажына, садавіна і агародніна. Яны любяць гушкацца на бярозавых галінах, “рассыпацца між кустоў, спяваць, скакаць, збіраць кветкі і плесці вянкі”. Завабліваючы людзей усіх узростаў, а найперш маладых хлопцаў, Русалка можа заказытаць ахвяру аж да смерці. Але пакаханага тапельца яна песціць і ахоўвае, старога ж і непрыгожага выпіхвае на бераг. Кажуць, што з вады Русалкі выходзяць на кароткі час, пакуль высахнуць валасы. Толькі на русальным тыдні пасля Вялікадня гэта абмежеванне здымаецца, і яны могуць хадзіць усюды, нават прыходзіць у сяло. У канцы русальнага тыдня наладжваюць спецыяльны абрад, калі Русалак праводзяць “з двору да бору”. І з гэтага часу яны больш не турбуюць людзей. [2]