Ішоў аднойчы па лесе
селянін. Раптам насустрач
яму — воўк. Убачыў селяніна
і кажа:
— Ну, рыхтуйся да смерці:
зараз я цябе з’ем!
— Што ж я табе зрабіў? — пытаецца селянін.
За што ты мяне загубіць хочаш?
— А ты быццам не ведаеш?
— Не, не ведаю. Зрабі ласку, скажы!

— Сёння раніцай ты не даў мне выспацца ў
ядлоўцы. Мне да гэтага часу баліць галава ад гуку
тваіх труб!
— Мілы мой, падумай, што ты кажаш! Якія там
трубныя гукі? Бо я толькі высмаркаўся.
— Што б там ні было, усё роўна я цябе зараз
з’ем.
— Ну, хто дужэйшы, за ім заўсёды праўда,-
сказаў селянін.- Нічога з табой не паробіш: калі хо-
чаш з’есці мяне — еш. Толькі дазволь мне спачатку
памыцца ля ручая, а то я запыліўся і забрудзіўся.
— Ну, так і быць, ідзі да ручая, памыйся,- да-
зволіў воўк.
Сеў ён збоку і пачаў чакаць. А селянін пайшоў
да ручая, нагнуўся, быццам і напраўду мыецца,
сам непрыкметна адламаў тоўсты рабінавы сук.
— Ці гатовы ты? — пытаецца воўк.
— Гатовы,- адказвае селянін.
Падышоў ён да ваўка, схапіў левай рукой яго
за хвост, а правай узяўся лупцаваць кіем ды пры-
маўляць:
— У цябе сіла — у мяне розум! У цябе зубы — у
мяне кемлівасць!
І так моцна аддубасіў ваўка, што ў таго на баках
поўсці не засталося.

Ірваўся, ірваўся воўк, нарэшце рвануўся так,
што хвост у яго адарваўся. Воўк уцёк, а хвост за-
стаўся ў руках селяніна.
Паклаў ён воўчы хвост у сваю торбу і пайшоў,
пасмейваючыся, далей.
А воўк хутка ачухаўся і пачаў выць — склікаць
іншых ваўкоў:
— Гэй, ваўкі, бяжыце хутчэй да мяне!:
На яго выццё сабралася так багата ваўкоў, што
і не палічыш.
Расказаў ім куртаты воўк, што з ім чалавек
зрабіў.
Завылі ваўкі і кінуліся даганяць селяніна.
Пачуў селянін воўчае выццё і зразумеў, што
ваўкі яго даганяюць.
Не доўга раздумваючы, залез ён на высокую
сасну і сеў на тоўсты сук. Сядзіць, паглядвае ўніз.
Падбеглі ваўкі, сталі вакол сасны, глядзяць на
чалавека, ляскаюць зубамі. Стаяць і змаўляюцца:
— Трэба яго з дрэва сцягнуць!
— Трэба дык трэба, але як сцягнем?
Доўга думалі ваўкі, што рабіць. Нарэшце самы
стары сказаў:
— Няхай адзін воўк стане пад сасною, яму на
спіну стане другі, а на другога — трэці, на трэцяга —
чацвёрты, на чацвёртага — пяты,- словам, колькі 

спатрэбіцца, каб дабрацца да сука, на якім чалавек
сядзіць… Тут мы яго і сцягнем уніз!
Гэта вельмі спадабалася ваўкам, а асабліва кур-
татаму.
Ён зараз жа стаў пад сасной і загадаў іншым
ваўкам лезці яму на спіну:
-Дастанем нягодніка і разарвём на кавалкі!
Вось ваўкі і палезлі адзін за адным — усё вышэй
ды вышэй, усё вышэй ды вышэй…
Вось ужо ўскарабкаўся і апошні воўк, наважыў-
ся схапіць селяніна…
Бачыць селянін, што справы дрэнныя, ды не
разгубіўся — выняў з торбы воўчы хвост, кінуў яго
ўніз і крыкнуў:
— Гэй, куртаты! Вось твой хвост! Бяры яго!
Можа, зноў сабе прыставіш!
Зарадаваўся куртаты, кінуўся да свайго хваста.
Тут усе ваўкі і пасыпаліся на зямлю, ледзь сабе шыі
не скруцілі! Завылі ад злосці і пабеглі даганяць кур-
татага: бо па яго віне ўсё гэта здарылася.
А селянін спусціўся з сасны і шчасліва вярнуўся
дахаты.